Als je de diagnose borstkanker krijgt, is niet gelijk je eerste gedachte; "Ow, en mijn haar dan?" Nee, dat besef ga je later thuis pas krijgen wanneer het behandelplan met je besproken is en je pas begint te realiseren in welke slechte film je zit.

Het zal jullie niet ontgaan zijn dat ik de afgelopen periode op mijn insta-account meerdere keren posts heb geplaatst over het evenement Swim to Fight Cancer. Eind juni zag in een artikel voorbij komen over de 1e editie die gaat plaatsvinden in Alphen aan den Rijn op 1 september 2024.

Van de een op andere dag ben je plots 100% patiënt en loop je met een multomap vol informatie en folders (en een betraand gezicht) de spreekkamer uit. Dat ik slecht nieuws had ontvangen kon niet duidelijker voor de mensen in de wachtruimte. Na een onrustige nacht van nauwelijks slapen pakte ik de volgende dag de map erbij. 

Eenmaal thuis nestelde ik mij in mijn comfi-kleding op de bank. Wat voelde ik mij ontzettend naar. Met een kopje thee, de afstandsbediening in mijn hand, mijn heerlijk veel te grote kleed maar ook de emmer in de buurt (voor het geval dat...) kon ik mij de middag wel vermaken met Netflix. Maar wat valt de thee me zwaar en voel ik mij met vlagen steeds weer misselijk worden.

Mijn wekker gaat, ik sta op en loop als eerst naar beneden om de voorgeschreven medicatie in te nemen. Dit alles om straks zo min mogelijk bijwerkingen te hebben en aangezien iedereen anders reageert is het maar gewoon afwachten hoe mijn lijf reageren zal. 

Het voelen van een knobbel in je borst laat je adem stokken. Je voelt, je voelt nog eens, je vergelijkt het met je andere borst, gedachten gaan razendsnel door je hoofd en dan besef je ineens dat je al die tijd je adem inhoudt. Ik blaas uit, concentreer me op mijn ademhaling en weet dat ik morgenochtend de huisarts moet bellen.