De eerste chemo

Even voor 08:00 liepen we de dagbehandeling op, met toch wel wat spanning in mijn lijf. De dag hiervoor had ik nog een rondleiding gekregen en voorlichting over hoe te handelen bij welke klachten. Vooral de roze pagina in de map is voor mijn partner van belang, hierop staan de telefoonnummers van het ziekenhuis voor als ik "alarmsymptomen" zou hebben en hij direct contact moet opnemen.

Ik zag dat het nog rustig was op de afdeling, een nog stille gang met slechts enkele stemmen vanuit de kamers, zo'n sfeer die ik herken vanuit de verschillende afdelingen waar ik gewerkt heb. Wetende dat dit met 10 minuten zomaar anders kan zijn en je als verpleegkundige weet dat je gas moet geven, en het liefst in zessen wilt delen.    

Maar ik kom niet als verpleegkundige, dit keer ben ik de patiënt en word ik aangesproken bij mijn achternaam. "Ah, je bent een collega van ons" zegt een broeder die mij ondertussen naar een tweepersoonskamer begeleidt. Dit is nou net jammer dacht ik nog, ik wilde eigenlijk niet dat ze wisten dat ik verpleegkundige ben. Maar eerlijk is eerlijk, pluspunt voor hem, hij heeft mijn dossier dus goed gelezen en voel me hierdoor wel gezien als patiënt. 

Het infuus wordt geplaatst waarna de verpleegkundige een rode bak haalt. Daar is het dan dacht ik nog. Verschillende zakken vloeistof, of eigenlijk gewoon gif, wat mij beter moet maken.

'Kom maar door met die zooi!'

Langzaam zie ik hoe de chemo mijn lijf in stroomt, vanaf nu echt geen weg meer terug.

Aan mijn voorbereidingen zal het niet liggen, naast voldoende comfi-kleding, een kruik, een heerlijk dik kleed (en nog veel meer kleedjes), maar ook een uitgebreid assortiment aan milde verzorgingsproducten, speciale tandenborstels en tandpasta tot aan een bloeddrukmeter, een thermometer...alles had ik van te voren al in huis gehaald. Alles om voorbereid te zijn op het scenario dat ik ontzettend ziek zou zijn maar ook om mijn partner zo veel mogelijk te ontlasten met dit soort "regelzaken". Voor mij zorgen zou hij met alle liefde en heel zijn hart doen, nog niet wetende dat ik dit traject nooit zonder hem zou kunnen doorstaan.

Na anderhalf uur kwam er een iets wat onverzorgde man op leeftijd binnen, aan zijn manier van doen merkte ik al op dat hij hier bekend was en dit zeker niet zijn eerste keer was op de dagbehandeling. Volledig buiten adem na zijn jas opgehangen te hebben plofte hij neer in bed. Mijn verpleegkundige blik zag dat hij onderuitgezakt en niet comfortabel lag, dit zou zeker niet helpen om zijn ademhaling weer naar normaal te krijgen, en wat ziet hij er vreselijk vermoeid uit. Mijn handen jeukte, deze man heeft hulp nodig om eerst goed rechtop en lekker in de kussens te liggen, tot rust te komen en vermoed dat hij ook nog verlegen zit om een praatje, maar ik draag geen uniform.

Ik kijk naar mijn arm, het infuus met de roodgekleurde Adriamycine haalt mij terug in de werkelijkheid. Ik lig 'vast', gevangen in de rol van patiënt, even waande ik mij op deze kamer als verpleegkundige maar ik werp nog eens een blik richting mijn infuuspomp, die zal zo ook wel afgaan.  

Na een kleine 4 uur zat de eerste lading gif in mijn lijf, nou, dat was prima te doen! 

Ik wens de verpleegkundige een fijne dienst toe en ik loop samen met mijn partner de afdeling af, dit was nummer 1 nu nog 15 chemokuren te gaan oftewel 5 maanden intensieve behandeling.

Eenmaal van de afdeling af kwamen we bij de liften aan, we stonden even te wachten en het duurde mij wat te lang. "We nemen de trap wel, bewegen is gezond, en ik voel me verder prima", zo gezegd, zo gedaan, de trap naar beneden ging mij prima af. 

Op de begane grond, in de gang met glazenbehuizing maakte we nog een "eerste selfie", maar merkte toen opeens een vlaag van misselijkheid. Ik dacht nog, dit zal de warmte hier wel zijn op de gang maar ik merkte dat ik minder snel ging lopen. Het was geen vlaag van misselijkheid meer, gadver... serieus, ben ik nou echt misselijk aan het worden?

Zelfs de frisse buitenlucht gaf geen verlichting, eenmaal bij de auto voelde ik mij slap en kotsmisselijk. Als ik nu de auto in stap gaat het mis, denk aan je ademhaling Diane! Focus, focus op je ademhaling en zucht die misselijkheid gewoon weg.

Met een emmer tussen mijn benen (ik was tenslotte goed voorbereid), de ramen open voor wat frisse lucht, de radio die uit wordt gezet en de liefste chauffeur die rustig de bochten en drempels nam, gingen we zo snel als mogelijk naar huis.

De kracht van chemo waar je lijf op reageert heb ik duidelijk onderschat. De eerste chemo zit erin, wachtende op alle bijwerkingen, met nog 5 maanden chemotherapie in het vooruitzicht. De eerste 4 kuren zullen het zwaarst zijn is mij verteld, ik ben er klaar voor, ik kan dit aan! Dat is wat ik toen dacht, niet wetende wat mij allemaal te wachten stond in de dagen, weken en maanden die hierop volgen.