Je haren verliezen

Doordat de punctie van mijn lymfklier uit mijn oksel niet met zekerheid kon vaststellen of daar ook maligniteit zat moest er toch een biopsie plaatsvinden. De tumor in mijn borst was al bevestigd dus de titel borstkankerpatiënt had ik al te pakken.

Daar lag ik weer op de onderzoekstafel, een ontbloot bovenlijf met een handdoekje, starend naar de plafondplaten. De vorige keer vroeg ik me nog af; "Is dit het moment waarop alles anders zal worden?". Nu lag ik naar de plafondplaten te kijken en kon ik bevestigen dat mijn intuïtie het helaas bij het rechte eind had. Ik kijk naar links en krijg gelijk een hand van mijn partner toegereikt.

Het viel mij op dat ik dit keer een jonge verpleegkundige had, duidelijk jonger dan dat wij zijn. Terwijl ze alles voorbereide voor het biopt, en de tijd die we moesten wachten op de arts, zorgde ze voor een wat luchtig gesprek. Met het inzetten van deze verpleegkundige skills is het tevens een moment om te peilen wat voor vlees ze in de kuip heeft en hoe wij "er bij zitten". Ook al lijkt het voor een "gewone patiënt" een lieve geïnteresseerde verpleegkundige, bedenk je dan nu dat verpleegkundigen alles doen met een reden. 

Ik voelde een klik met haar en vervolgens vertelt ze dat zij zelf ook borstkanker heeft gehad. Ik neem haar in mij op... deze meid is één brok lef! Dichter bij het vuur kan je niet komen door als verpleegkundige én ervaringsdeskundige op de mammapoli te werken. Petje af! Want juist deze verpleegkundige weet precies wat ik de komende maanden ga doormaken.

Ze kijkt me aan en zegt: "Je hebt mooie lange haren, weet je al wat je daar mee gaat doen?". En wat was ik toen blij met de tip die ik vervolgens van haar kreeg. In de dikke map die bij mijn slecht nieuwsgesprek meegegeven werd zat wel een overzicht van verkooppunten voor haarwerken maar deze "gouden tip" ontbrak.

Met de naam van het bedrijf op een kaartje geschreven reden we na het biopt weer terug naar huis. Een elastieken band met daaraan je eigen haren. Oké, hier moet ik meer van weten want nee, ik wil echt geen pruik dragen!

"Ik wil absoluut niet "de looks" hebben van een kankerpatiënt."

Ook al weet ik dat de haarwerken van tegenwoordig niet meer van echt te onderscheiden zijn. Echt haar of (deels)synthetisch, bij geen van allen zou ik me prettig voelen. Ik zal in de spiegel zien dat ík het niet meer ben. Het gevoel van een pruik moeten dragen maakte mij alleen maar verdrietiger.

"De looks" hebben van een kankerpatiënt krijg je in de loop van de tijd vanzelf, dat houd je echt niet tegen! Maar er moet toch iéts zijn waardoor je je nog een beetje oké voelt?

Maar zeg nou zelf, zie jij hier het verschil?

Op foto 2 draag ik mijn eigen haarband. Mijn "eigen coupe" is daar ultra kort. 

Toen we thuis waren hebben we namelijk gelijk het betreffende bedrijf opgezocht. We scrolden door de verschillende pagina's, bekeken filmpjes en toen wist ik het. Dít is wat ik wil! Hoe vreselijk ik het ook vind dat ik straks mijn lange lokken niet meer heb, ik wil mijn eigen haar blijven voelen in mijn gezicht en nek.

De volgende ochtend bezoek ik nogmaals de site en kreeg ik er, ondanks alle ellende, er een "blij gevoel" van. Alle informatie die ik nodig had was er te vinden en vervolgens heb ik laagdrempelig contact met ze gezocht. We hebben samen de stappen doorgenomen en ik zou ze vervolgens op de hoogte houden wanneer ik foto's zou maken van mijn natuurlijke, echte coupe en wanneer ik mijn afgeknipte haren naar hun toe zou sturen.

Maar dan breekt ook het moment aan dat je een besluit moet maken over wanneer je je haar laat afknippen. Ook al kan het nog na een eerste of heel soms een tweede chemokuur, het zou dan geen garantie zijn dat je haren nog van goede kwaliteit zou zijn. Tja, en hoe vlieg je zo'n confronterend moment aan? Ik heb filmpjes voorbij zien komen dat vrouwen het moment delen in bijzijn van vriendinnen onder het genot van een glaasje bubbels maar nee, daar voelde ik niets voor. Ik vind dit geen moment om te "vieren". Vanuit alle vreselijke keuzes die ik al heb moeten maken in dit proces (op verschillende vlakken) is mijn haren laten afknippen met mijn partner aan mij zijde wat het meest dragelijk zou zijn.

Na wikken en wegen was ik er uit. Ik zou mijn eigen kapster waar ik al 8 jaar kom benaderen met de vraag of zij mij wilt helpen met het "veilig stellen" van mijn haren. Ik pakte mijn telefoon, scrol door mijn contacten en kom vervolgens bij het nummer van de kapsalon uit. De spanning in mijn lijf neemt toe en ik voel de tranen opkomen. Na mijzelf moed ingesproken te hebben deed ik een tweede poging om te willen bellen. Nee, ik zou mijn verhaal nu niet eens mijn strot uit kunnen krijgen. Dit gaat 'm niet worden!

Tien zakdoeken verder opende ik vervolgens mijn laptop. Kort, bondig en met de concrete vraag...verzenden maar. 

Snel kreeg ik een antwoord waarbij ze aangaf de juiste woorden niet te kunnen vinden. Maar met alle liefde wilde zij mij helpen mijn haren veilig te stellen. Op dat moment was het huilen van blijdschap.

De datum werd gepland, 2 dagen voor mijn eerste chemo zou de schaar erin gaan. Geen weg meer terug, een ultra kort koppie waar ik niet om gevraagd heb maar waarbij ik wel enigszins regie houd over zaken waar ik wel keuzes in kan maken in dit vreselijke traject.

Met een dubbel gevoel zat ik in de kappersstoel. De uitkomst van dit bezoekje geeft mij geen wauw-effect en loop ik ook niet met een stralend gevoel de kapperszaak uit. 

Staartje voor staartje werden mijn afgeknipte lange lokken voor me neergelegd. Het bewijs dat de alles vernietigende behandelingen je snoeihard gaat treffen, nog voor het begonnen is werd er al een harde klap uitgedeeld. Direct zichtbaar in de spiegel, want wat was ik altijd blij met mijn vanzelfsprekende haren. 

De lange haren die ik altijd gewend was maakte plaats voor een ultra korte coupe die in januari 2024 ontzettend fris aanvoelde. Met een dikke gebreide muts op mijn hoofd, paste dit perfect bij mijn grote sjaal en zag mijn outfit er gestyled uit voor een koude dag. Met een bepaalde mate van trots liep ik de volgende dag de deur uit, op weg met mijn zorgvuldig ingepakte staartjes haar, klaar om ze op te sturen naar Toupim. 

Na het overhandigen van mijn pakketje om aangetekend te versturen kreeg ik een brok in mijn keel. Ik moest dit pakketje letterlijk loslaten en voor ik het wist liepen de tranen over mijn wangen. Met een verbaasde blik van de postkantoormedewerker bedankte ik haar met een trillende stem voor haar hulp en liep ik gauw terug naar mijn auto. Daar konden mijn tranen de vrije loop en kwamen de zakdoeken weer tevoorschijn.

Nog geen 9 dagen later kreeg ik in de ochtend de foto's van mijn haarwerk/band doorgestuurd vanuit het atelier van Toupim. Wauw, wat zag dit er prachtig uit. En diezelfde middag werd het meest waardevolle pakketje bezorgd en kwamen "mijn haren weer terug". Vol spanning pakte ik het uit, mijn haren, dit klopte, dit ben ik!!  Met mijn eigen mutsje op, straalde ik weer met mijn lange haren. Blijdschap en vreugde kwamen op de voorgrond te staan en maakte plaats voor het akelige gevoel die de eerste chemo mij gaf.

Waarom ik precies vandaag deze blog publiceer (na een lange tijd stilte) is omdat exact een jaar geleden ikzelf mijn ultra korte coupe heb moeten kaalscheren met een tondeuse. De chemotherapie sloeg als een bom in op mijn lijf, het afbreken en uitvallen van mijn korte haren, het ontstaan van kale plekken vond ik zo confronteren en vreselijk dat ik het niet aankon om nog langer overal uitgevallen haren te zien. Met het beetje kracht wat nog in mijn lijf zat zetten ik de tondeuse op mijn hoofd, strook voor strook maakte ik mezelf kaal totdat het mij niet meer zelf lukte en mijn partner dit van mij overnam. 

Daar stond ik dan, trillend op mijn benen, hangend over de wastafel omdat mijn lichaam helemaal leegstroomde met het laatste beetje kracht.

Ik keek in de spiegel en vroeg me in gedachten af wat er nog van mij overbleef, ik zag alleen nog maar "de looks" van een kankerpatiënt.