De eerste chemo - vervolg

Voor het avondeten werden eerst de voorzorgsmaatregelen getroffen, medicatie. Eenmaal aan tafel lonkte er een verse groentesoep naar me en wat heb ik toch lang over dat kopje soep gedaan.

Nadat voor mij deze stevige, zware maaltijd wat gezakt was, zijn we een blokje om gaan lopen. Even een frisse neus halen met het wandeltempo van een 80 jarige.

Goed eten, goed blijven drinken en een wandeling kon ik deze eerste chemo-dag afvinken. Tijd om te gaan slapen, maar niet eerder voor ik meer kussens achter mij had want als ik plat zou gaan liggen wist ik zeker dat ik die emmer moest gaan gebruiken. 

De nacht diende zich aan, naast me het rustgevende geluid van een partner die diep lag te slapen en ik die met een hypergevoel door de dexamethason naar het plafond lag te staren. Bewegen durfde ik niet, want iedere schommeling laat mijn maag compleet omdraaien. 

Ik verlegde mijn focus door te gaan luisteren naar de geluiden van de nacht. Een auto die verderop langs rijdt, de wind die de bladeren van de bomen laat bewegen en de kerkklok die het mij laat weten dat de ochtend nog lang niet is aangebroken. Na meer dan 2 uur wakker gelegen te hebben viel ik uiteindelijk weer in slaap tot de merel zijn concert ging geven. Ik zag langs het gordijn heen dat het schemerig werd buiten. Luisterend naar het gezang en dwalend met mijn gedachten besefte ik mij dat deze nacht voorbij was.

'Een nieuwe dag is aangebroken'.

Die dag begon wederom met het laten inwerken van de medicatie alvorens ik überhaupt iets kon eten. Wetende dat ik ook einde van de middag mijzelf een injectie moest toedienen om beenmergdepressie tegen te gaan. 

Jammer genoeg kon ik de injectie niet zelf bereiden, had ik als verpleegkundige overigens  wel leuk gevonden natuurlijk, maar het is een voorgevulde injector, een patiëntvriendelijke spuit. Mooi ontwikkeld product onder de categorie "kind kan de was doen"; dopje eraf halen, plaats bepalen, recht op de huid plaatsen en duwen maar!

Ik had al heel wat injecties bij mezelf moeten plaatsen voor ik aan de chemo begon maar deze ingespoten vloeistof voelde toch best venijnig aan onder de huid.

Maar 24 uur na het zetten van deze spuit was het geen venijnig gevoel in mijn lijf, het voelde alsof ik hele zware griep had gekregen in mijn spieren wat in de loop van uren doorschoof naar mijn botten.  

Het rondje wandelen deze vrijdagavond voor een frisse neus ging nog trager dan traag want alles, maar dan ook écht alles deed mij pijn in mijn lijf. Aangezien dit "de eerste ronde" is van chemo en ik niet weet hoe ik overal op reageer stond ik hier nog vrij onbevangen in. Niet wetende dat zaterdag (dag 2 na de injectie) de ergste dag zou zijn.

De pijn in al mijn botten, de aanraking van de waterstraal onder de douche, de kleding om aan te trekken, het gaan zitten op de stoel, bank óf het proberen te verzitten, letterlijk alles deed mij vreselijk veel pijn. In de middag ben ik op bed gaan liggen, uitgeput van de pijn ondanks de medicatie en met de vraag hoe lang dit gevoel zou aanhouden. 

De nacht van zaterdag op zondag voelde als oneindig. Mijn schedel kon het kussen niet verdragen en zelfs mijn haren op mijn hoofd deden mij pijn. Hoeveel pijn kan ik verdragen? Verliggen om een positie aan te nemen die wel comfortabel zou zijn was geen optie, niets lag lekker of gaf verlichting... Deze pijn is afschuwelijk! 

Geen kracht om actie te ondernemen, geen vermogen om te realiseren dat mijn VAS-score een 9 is (een meetinstrument om de pijn van 0 - 10 te duiden, waarbij 10 ondragelijk is).

Ik was totaal in de greep genomen door de pijn. Ik kon zelfs niet meer huilen, ik wilde alleen maar stokstijf blijven liggen en mij absoluut niet verroeren. 

Na deze vreselijk nacht begon er weer een nieuwe dag.  Oké, dag 4 van de chemo, dag 3 is achter de rug, die heb ik weten uit te zitten. Mijn oude trage en pijnlijke lijf, zoals dat voelde bij het opstaan, was compleet uitgeput. Ik heb me de dag weten door te slepen en in de avond leek de pijn af te zwakken. De pijn heeft de focus weggehaald bij alle andere vreselijke ongemakken van de chemo, maar gelukkig was ik zondag weer in staat een stukje te lopen buiten. Steunend aan de arm van mijn partner besefte ik dat de pijn eindelijk afnam en probeerde ik dankbaar te zijn voor wat de medische wereld mogelijk maakt. 

De ontdekkingen die vroeger (en nu nog) gedaan zijn maken nu het verschil waardoor je behandeld kunt worden. Dat is ook een reden waarom ik meedoe aan de medisch wetenschappelijke onderzoeken naar mijn type kanker.

De dagen en de week die hierna volgen lukt het mij om steeds een stukje verder te kunnen wandelen. De arm van mijn partner heb ik niet meer nodig als ondersteuning en uiteindelijk loop ik 12 dagen na mijn chemo zelfs 2km. Wel op een tempo dat zelfs de 80-jarigen mij bij kunnen houden, maar hé, het lukt me wel!

De eerste cyclus van de eerste chemotherapie (kuur) wordt "afgerond" met controle van het bloed en beoordeling door de arts of je fit genoeg bent om de volgende kuur te ontvangen.

Mijn lijf had de eerste klap goed opgevangen, ondanks de helse pijn van de injectie en ik de eerste duidelijke tekenen zie van aftakeling van het lichaam, heb ik mij er goed doorheen gesleept. Op naar ronde 2!

Met wat finetunen van de medicatie om de misselijkheid en pijn beter onder controle te hebben, meldde ik mij weer op de dagbehandeling. Dezelfde verpleegkundige begeleide me in het proces.  Maar deze kuur... na een halfuur inlopen van de chemotherapie voelde ik mijn energie langzaam uit mijn lijf stromen. Ik begon het koud te krijgen en wilde alleen maar slapen, geen kracht meer om mijn ogen op te houden.

"Gaat het wel met je?", ik werd met een klinische en bezorgde blik beoordeeld door de verpleegkundige. Er was geen houden meer aan, dit gif kon ik niet meer opvangen, reserves waren tot het minimum gebracht bij de eerste ronde maar nu had ik geen kracht meer in mijn lijf om dit tegen te gaan. 

De stand chemo tegen Diane? Het was een K.O., compleet neergemaaid, direct, nog voor dat de hele kuur in mijn lijf zat. Deze tweede ronde had zo veel impact op mij dat het dagelijks wandelen niet eens meer kon. Een eerste poging bestond uit 100 meter waarna ik vervolgens 9 dagen op bed heb gelegen. Als ik maar een beetje inspanning had geleverd, zoals een gesprek voeren bijvoorbeeld, dan voelde ik de energie en kracht verdwijnen, zelfs het articuleren ging achteruit.

De botpijn van de injectie was wederom hels te noemen waarna ik dit met mijn oncoloog heb besproken. Deze pijn wilde ik nooit, maar echt nooit meer voelen!

Met speciale medicatie ging ik ronde 3 en 4 tegemoet. Wetende wat er komen gaat, maakt het dat je op gaat zien tegen de behandeling, maar geeft je het ook wat houvast omdat je weet vanaf welk moment het weer iets beter gaat in de omstandigheden van waar je in zit.

Want zodra ik de merel in de ochtend weer hoorde fluiten wist ik dat de dag gister definitief was afgesloten en ik een nieuwe dag verder ben in mijn behandelproces.