Van verpleegkundige naar patiënt

Een doortastende doktersassistent geeft aan dat ik dezelfde middag terecht kan bij een vrouwelijke huisarts. Wetende dat ik moet werken in de middag en avond vroeg ik of ik de ochtend erop terecht zou kunnen. Een half uur eerder in de middag was nog wel plek vertelde ze... ik schiet vol. Ik maak mij zorgen en vertel dat mijn oma op vroege leeftijd borstkanker heeft gehad. Ze luistert, stelt mij gerust en bevestigt de afspraak voor de middag.

Daar zit ik dan, gespannen, in de wachtkamer van de huisarts, precies op het afgesproken tijdstip word ik binnen geroepen. Ik had een zaadje gepland in mijn hoofd en om uit te sluiten dat mijn angst niet gegrond zou zijn, word ik doorverwezen.

Drie werkdagen later bevind ik mij in het ziekenhuis op de mammapoli. Een verpleegkundige begeleidt mij door het proces van het maken van mammografieën. Het was voor mij tenslotte een eerste keer. Toen daaropvolgend de echografie werd gemaakt van mijn borst vertelde de radioloog direct al afwijkend weefsel te zien en dat ze biopten wilde afnemen. Nog geen 5 minuten daarvoor werd mij nog verteld door de verpleegkundige dat een punctie of biopt niet zomaar direct wordt gemaakt, dit zou ook hoogstwaarschijnlijk niet het geval zijn bij mij.

De verpleegkundige gaat over in het voorbereiden van de ingrepen voor biopten en puncties. In mijn oksel bevond zich namelijk ook nog een afwijking.

Ik staar naar het plafond... ken je dat van de plafondplaten met afbeeldingen? Het zou werken als afleiding, om je te focussen op iets anders. Ik kan je vertellen... dat werkte niet op dat moment. Ik had maar één sterke gedachte;

'Is dit nu het moment waarop alles anders zal worden?'

Met het angstzweet nog in mijn handen loop ik samen met mijn partner terug naar de auto.  Binnen 48 uur krijgen we de uitslag.

Het is woensdag iets voor twee uur, een week geleden bevond ik mij in de wachtkamer van de huisarts, nu zit ik gespannen in de wachtkamer van het ziekenhuis.  

De secondewijzer lijkt in slow motion te gaan, de klok tikt zijn minuten weg maar probeer mij ondertussen te concentreren op mijn ademhaling, aangezien ik alleen maar spanning in mijn lijf voel. Ik blaas weer eens uit en bedenk me dat een slechtnieuws gesprek nooit verlaat zal plaatsvinden. Kan ik de opluchting dan al stiekem toelaten? Wat duurt het toch lang voor wij geroepen worden, we zijn inmiddels 40 minuten verder.

Eindelijk hoor ik dan mijn naam, de co-assistent gaat ons voor maar de aanwezige arts zegt; "ik roep de verpleegkundige er even bij". Ik laat me in de stoel zakken en weet dat dit een slechtnieuws gesprek wordt, maar hoe kan dit nu voor mij zijn? Normaal ben ík de verpleegkundige die bij zo'n gesprek aansluit.

Compleet lamgeslagen door het nieuws, de meest agressieve vorm van borstkanker. Wat betekent dit voor mijn toekomst? Heb ik überhaupt nog wel een toekomst? Twee dagen geleden was dus inderdaad het moment waarop alles anders zou gaan worden, ik zie mijzelf nog zo liggen in de echokamer met mijn partner aan mijn zijde.

Vol ongeloof, een koud rillend lijf en waterige ogen loop ik met een dikke map in mijn handen naar onze jassen in de wachtkamer. Een map vol informatie over alle verdere onderzoeken die nu gaan volgen, de soorten behandelingen, nazorg en een diversiteit aan folders over borstkanker.  

Ik doe zo snel als ik kan mijn jas aan, mijn tranen kan ik bijna niet bedwingen en ik voel de ogen branden van mensen in de wachtkamer. De mensen waarvan de gemiddelde leeftijd boven de 55 is, wat doe ik hier tussen deze populatie?

Die stomme map benadrukt wat ik zojuist van de arts te horen heb gekregen. 

Ik heb kanker en ik ben jong, ik ben een AYA (Adolescents & Young Adults), vanaf nu ben ik 100% patiënt en niet meer de verpleegkundige die zich zou gaan specialiseren.

Mijn uitdaging de komende maanden ligt nu in het accepteren dat ik niet meer 'aan het bed te sta'. Welke inzichten gaat mij dit proces geven, wat gaat mij dit brengen als ik als verpleegkundige weer aan het bed sta?

Ja lieve mensen, ik ben nog steeds van mening dat ik met mijn 36 jaar niet ziek hoor te zijn. Ik ben verpleegkundige maar ik zal overduidelijk deze rol de komende tijd niet kunnen vervullen.